Αρχείο
- Παρασκευή, 03 Απριλίου 2015
Του Αλέκου Χατζηκώστα, εκδότη της εφημερίδας «Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ»
Το 4σέλιδο δημοσίευμα ? με άφθονο φωτογραφικό υλικό- του περιοδικού Ciao (που ειδικεύεται σε παρόμοια θέματα) για τη ζωή του Θωμά Λαναρά είναι ενδεικτικό. Ο τίτλος είναι χαρακτηριστικός: «Χλιδή, ακόμη και μετά τη χρεοκοπία», όπως και ο υπέρτιτλος: «Πώς η προσάραξη της θαλαμηγού αποκάλυψε την υπερπολυτελή ζωή του». Και συνεχίζει:
«Το όνομά του έχει συνδεθεί όσο κανενός άλλου με το πρωτοφανές για τα ελληνικά χρονικά κραχ του χρηματιστηρίου στα τέλη της δεκαετίας του ?90, ωστόσο ο ίδιος αν και τυπικά χρεοκοπημένος, συνεχίζει να διατηρεί τα περιουσιακά του στοιχεία και να ζει την ίδια χλιδάτη ζωή του ένδοξου παρελθόντος του..».
Φυσικά δεν περιμέναμε το ρεπορτάζ αυτό, για να καταλήξουμε σε ορισμένα γενικότερα συμπεράσματα, σχετικά με τη σχέση βιομηχάνων, βιομηχανιών, αλλά και με το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Ας τα δούμε λοιπόν:
1. Και στη χώρα μας, μπορούμε να έχουμε χρεοκοπημένες βιομηχανίες αλλά πάμπλουτους βιομηχάνους. Να έχουμε δηλαδή ξεζουμισμένους από την πολύχρονη εκμετάλλευση εργαζόμενους στις διάφορες βιομηχανίες και τελικά πεταμένους στην ανεργία (συχνά και απλήρωτους) και από την άλλη τα αφεντικά τους (που κέρδισαν από την εκμετάλλευση της εργατικής τους δύναμης) πάμπλουτους να ζουν στην χλιδή. Τελικά αποδεικνύεται ότι στο σύστημα που ζούμε οι πολλοί είναι τα υποζύγια των λίγων, των οικονομικά ισχυρών που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το κέρδος! Ας σκεφτούμε λίγο βαθύτερα λοιπόν. Τα εργοστάσια μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τους βιομήχανους, αυτοί όμως δεν μπορούν να κερδίσουν χωρίς την εκμετάλλευση των εργαζομένων!
2. Η στήριξη και του συγκριμένου Ομίλου, ήταν πολύπλευρη από τις διάφορες κυβερνήσεις. Και στην «άνοδο» του, αλλά και στην «πτώση» του. Όχι προς όφελος των εργαζομένων αλλά πάντα υπέρ της κερδοφορίας των ιδιοκτητών. Μάλιστα κανείς δεν «τιμωρήθηκε» για τα όσα «εισέπραξε» και προερχόταν από τον κρατικό «κορβανά» , ποτέ δεν έγινε διαχειριστικός έλεγχος γι?αυτά. Δυστυχώς σ?αυτή τη γραμμή «πλεύσης», κινήθηκαν τοπικοί βουλευτές, τοπικοί άρχοντες και κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος (όχι του Εργατικού Κέντρου Νάουσας). Μάλιστα όταν ο Όμιλος ήταν στα «επάνω» του κάποιοι «καμάρωναν» και φωτογραφικά για τη γνωριμία τους με το ιδιοκτήτη, άλλοι «παράγοντες» παρότρυναν για την αγορά των «Λαναρόχαρτων»,ενώ ακόμη και όταν η ιστορία πήρε τον κατήφορο, απλά πήραν «τις αποστάσεις» τους χωρίς όμως να καταγγείλουν πρόσωπα και πολιτικές.
3. Η ιστορία με την ΕΝ-ΚΛΩ προσφέρεται για πολλά ακόμη συμπεράσματα. Κατά τη γνώμη μας όμως θα πρέπει στις επόμενες τοπικές εκλογές η όλη ιστορία να παίξει βασικό ρόλο- ως κριτήριο ψήφου-για να κριθούν πολιτικές και πρόσωπα. Αντί λοιπόν για «συναγωνισμό» προτάσεων για την «αξιοποίηση» των κουφαριών των κλειστών εργοστασίων, ας κρίνουν οι πολίτες γιατί φτάσαμε μέχρι εδώ και κυρίως ποιοι είναι έτσι ή αλλιώς ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ!
