Η συνέργεια αποτελεί μέρος της γενικότερης έκθεσης The Unheard η οποία παρουσιάζεται παράλληλα με τη σειρά κονσέρτων κλασσικής και τζαζ μουσικής Friday Nights with Yury Revich. The Unhead είναι μία προσωπική και ενδόμυχη σειρά εκθέσεων, προβάλλoντας κάθε φορά την άγνωστη και αφανή διαδικασία απο τη σύνθεση της μουσικής μέχρι το άκουσμα της πρώτης μουσικής νότας πάνω στη σκηνή.

Το μουσικό ταξίδι που πραγματοποιείται από τον τσελίστα Klaus-Dieter Brandt στην μεγαλοπρεπή μπαρόκ αίθουσα, ξετυλίγει την μπαρόκ μουσική από τον 15ο αιώνα μέχρι και τον 20ο αιώνα. Η πορεία από ρομαντικούς, εξπρεσιονιστικούς, μοντέρνους μέχρι παραδοσιακούς ισπανικούς ήχους, αποτελεί τη βασική πηγή έμπνευσης για την έκθεση. Ο συνδυασμός μουσικής, ζωγραφικής και αρχιτεκτονικής για ένα συλλογικό αποτέλεσμα, παράλληλα με τη δραματική αναζήτηση του απροσδόκητου, αποτελούν τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία της μπαρόκ εποχής. Η αρμονική και συνεργατική επιμέλεια της έκθεσης οδηγεί σε μία υπερβατική εμπειρία για το κοινό, μέσα από διαφορετικούς τόπους και χρόνους.

Επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από την αποπλανητική μπαρόκ τέχνη και το γενικότερο διερευνητικό πνεύμα της εποχής, μία καινοτόμα μεγάλης κλίμακας εγκατάσταση της Ιωάννας Καφίδα σε επιμέλεια της Μίας Παπαευθυμίου λαμβάνει μέρος στη σκηνή ως μία συμβολική κίνηση, προκαλώντας την αντίληψη του κοινού γύρω από το βίωμα της παρατήρησης της μουσικής και του ακούσματος της τέχνης. Η εγκατάσταση βασίζεται στο ζωγραφικό έργο της Ιωάννας Καφίδα με τίτλο Η Κάθοδος της Ταξιαρχίας των Αγγέλων με έντονες μπαρόκ επιρροές. Μία πράξη εξαγωγής, απομάκρυνσης, απομόνωσης και επικάλυψης των στοιχείων του δισδιάστατου πίνακα συντελείται στη σκηνή, δημιουργώντας μια μοντέρνα πραγματική τρισδιάστατη ή ακόμα και τετραδιάστατη εκδοχή της Trompe-l’oeil οφθαλμαπάτης. Η γυναικεία φιγούρα του έργου αποτελεί μία αυτό-παρουσίαση της ζωγράφου, δημιουργώντας έτσι μία ενδόμυχη εγκατάσταση αποκρυσταλλώνοντας την ανάγκη της να ζωντανέψει και να περπατήσει μέσα στο έργο της, ισορροπώντας ανάμεσα στο παράδοξο, την πραγματικότητα και τη φαντασία.

Η ψευδαίσθηση του απέραντου ουρανού, της διερχόμενης ταξιαρχίας των αγγέλων, της χρήση του φωτός, της σκιάς και της διαφάνειας, όπως επίσης τα αποσπασματικά κάθετα στοιχεία του έργου, σε συνδυασμό με τους ήχους της ισπανικής μπαρόκ μουσικής αναπολούν κάτι από El Greco, εισβάλλοντας στα όρια του χρόνου και τόπου, δημιουργώντας μία αίσθηση απεραντοσύνης.

Κατά τη διάρκεια αυτού του δυναμικού ταξιδιού, φιγούρες παιδιών αποτελούν τους κεντρικούς μάρτυρες της πράξης αυτής, με την αθώα και ατρόμητη ματιά τους. Οι φιγούρες των παιδιών παρουσιάζονται με τη μορφή τυπωμάτων σε φυσικό μέγεθος βασισμένα σε έργα της Ιωάννας Καφίδα, όπως επίσης και ζωντανά μέσα από μία συμπληρωματική δράση που συντελείται πάνω στη σκηνή στο δεύτερο μέρος του μουσικού προγράμματος.

Η αρχιτεκτονική επιμέλεια αντανακλά και ενισχύει το δυνατό συναισθηματικό περιεχόμενο της έκθεσης, παραβλέποντας κάθε όριο, αποσκοπώντας με τον τρόπο αυτό στη διεύρυνση των πνευματικών οριζόντων των παρευρισκομένων και συμμετεχόντων στο δρώμενο.

Επιμέλεια:   Μία Παπαευθυμίου

Εικαστικός: Ιωάννα Καφίδα

 Μουσικός: Klaus-Dieter Brandt