ΔΕΥΤΕΡΑ 28/3

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗστις 21.00

Θέατρο Μεταξουργείο

Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου

με την Άννα Βαγενά

Η ζωή και οι συναρπαστικές αφηγήσεις της Πολίτισσας «Λωξάντρας», έτσι όπως τις αποτύπωσε στο ομώνυμο βιβλίο η εγγονή της, η Μαρία Ιορδανίδου, ξαναζωντανεύουν στη σκηνή, με την ερμηνεία της Άννας Βαγενά, σ’ έναν συγκλονιστικό μονόλογο.

Ένας ύμνος στη χαρά της ζωής και τη δύναμη της γυναίκας, με επίκεντρο τον Ελληνισμό της Πόλης από το 1870 έως τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Λωξάντρα αναδεικνύεται σε σύμβολο της πολίτικης Ρωμιοσύνης, διασώζοντας τη μνήμη και την ταυτότητα με τον αυθορμητισμό και τη γνησιότητα του απλού λαϊκού ανθρώπου, με το βαθύ γυναικείο ένστικτο και τη μητρική αγκαλιά.

Η Άννα Βαγενά, που έκανε η ίδια τη διασκευή και σκηνοθεσία του κειμένου, μας προσκαλεί σ’ ένα γοητευτικό ταξίδι στην κοσμοπολίτικη Πόλη της καρδιάς μας, εκεί όπου έσμιγε η Δύση με την Ανατολή και οι λαοί συμβίωναν σε μια δυναμική επικοινωνία.

Στόχος της παράστασης δεν είναι μια απλή «νοσταλγική» αναδρομή, αλλά να προβάλει το ήθος και τις αξίες ζωής του πολιτισμού των Ρωμιών της Πόλης σε σχέση με τη σύγχρονη κρίση και τις σημερινές μας ανάγκες για έκφραση, επικοινωνία κι ανθρωπιά.

Μια  παράσταση που απευθύνεται σε όλες τις αισθήσεις, καθώς δεν θα λείπουν οι απαραίτητες γεύσεις και μυρωδιές από την πλούσια πολίτικη κουζίνα της Λωξάντρας. Από κοντά κι ένα υπέροχο μελωδικό αφιέρωμα στα τραγούδια και τους χορούς, με τα ταταυλιανά χασαποσέρβικα, τους καρσιλαμάδες, τους αμανέδες και τα τα πολίτικα συρτά, με τη γνώση και την  επιμέλεια του Λάμπρου Λιάβα.

Χώρος Τεχνών, Ώρα 9.00μ.μ , είσοδος 12€

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΤΡΙΤΗ  29/3

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ στις 21.00

Θέατρο «Ιλίσια Βολανάκη»

Το κοντραμμπάσσο

του Πάτρικ Ζίσκιντ

«..Κι αν θέλω να παίξω όλες τις νότες μιας χορδής από πάνω μέχρι κάτω...

...Tότε πρέπει ν' αλλάξω έντεκα φορές τη θέση του χεριού μου. Θέλει πολλή δύναμη. Πρέπει να πιέζεις τις χορδές σαν μανιακός, κοιτάξτε τα δάχτυλά μου. Να! Κάλους έχουν βγάλει, δείτε τα, κάλους κι αυλάκια. Πολύ σκληρά. Δεν αισθάνομαι τίποτε στα δάχτυλα. Πριν λίγες μέρες κάηκα κι ούτε που το κατάλαβα. Το πήρα είδηση επειδή μου μύρισε η καμένη σάρκα. Έχω ακρωτηριάσει μόνος μου τον εαυτό μου. Ούτε οι σιδεράδες δεν έχουν τέτοια δάχτυλα. Και τα χέρια μου είναι μάλλον λεπτά. Δεν είναι φτιαγμένα γι' αυτό το όργανο. Από μικρός είχα ξεκινήσει για τρομπετίστας. Κι εξάλλου, ποτέ δεν είχα και πολλή δύναμη στο δεξί μου χέρι, κι αυτό είναι εντελώς απαραίτητο στο κοντραμπάσο, γιατί με το δεξί κρατάει κανείς το δοξάρι κι αν δεν έχει αρκετή δύναμη, δε μπορεί να βγάλει ούτε μία νότα απ' αυτό το παλιόπραμα».

Ο Γερμανός συγγραφέας Πάτρικ Ζίσκιντ, διάσημος για το μυθιστόρημά του «Το Άρωμα», το οποίο πριν από λίγα χρόνια μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, στην πραγματικότητα κέρδισε ένα μεγάλο κομμάτι της φήμης του στις αρχές της δεκαετίας του '80 με το μονόπρακτό του «Το κοντραμπάσο». «Αυτό που κανένας μουσικός δεν έχει συνθέσει ακόμα, το έγραψε ένας συγγραφέας: ένα έργο για σόλο κοντραμπάσο που θα γεμίσει μια ολόκληρη βραδιά», έχει γραφτεί για το έργο, που αποτελεί έναν εκ των πλέον δημοφιλών θεατρικών μονολόγων παγκοσμίως. Γράφτηκε το 1980 και τη σεζόν 1984-85 ανέβηκε σε περισσότερες από 500 γερμανικές σκηνές, ενώ έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες. Ο συγγραφέας, ο οποίος ζει πλέον αποτραβηγμένος από τη λογοτεχνική σκηνή, ενώ δε δίνει ποτέ συνεντεύξεις ούτε επιτρέπει να τον φωτογραφίσουν, έχει δηλώσει για το «Κοντραμπάσο»: «Η μουσική είναι κάτι ανθρώπινο. Πέρα και πάνω απ’ την πολιτική και την ιστορική επικαιρότητα. Και πανανθρώπινο, θα ’θελα να πω. Ένα συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης ψυχής και του ανθρώπινου πνεύματος. Και μουσική θα υπάρχει πάντα και παντού, στην Ανατολή και στη Δύση, στη Νότια Αφρική, όπως και στη Σκανδιναβία, στη Βραζιλία και στο Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ. Διότι η μουσική έχει ακριβώς μεταφυσικό χαρακτήρα. Καταλαβαίνετε, μετα-φυσικό, δηλαδή πέρα ή πάνω απ’ την καθαρά φυσική ύπαρξη, υπεράνω της εποχής, της ιστορίας και της πολιτικής, πέρα απ’ τον πλούτο και τη φτώχεια, απ’ τη ζωή και το θάνατο. Η μουσική είναι αιώνια».

            Τον ένα και μοναδικό ρόλο του έργου, που αποτελεί ρόλο ζωής για κάθε ηθοποιό και του δίνει τη δυνατότητα να ξεδιπλώσει κάθε πτυχή του ταλέντου και της εμπειρίας του, επωμίζεται ο Βασίλης Ευταξόπουλος, ο οποίος θα γεμίσει τη σκηνή του θεάτρου «Ιλίσια – Βολανάκης» με στιγμές ανθρώπινες, οι οποίες υπερβαίνουν τον τόπο και το χρόνο και γίνονται στιγμές από τη ζωή μας. Ο Βασίλης Ευταξόπουλος θα γίνει ο κοντραμπασίστας του Ζίσκιντ, σε μια θεατρική σχοινοβασία που θα απαιτήσει τον καλύτερο εαυτό του, αυτό ακριβώς που ο έμπειρος ηθοποιός είναι έτοιμος να καταθέσει στο θεατρικό σανίδι.

            Στο ατμοσφαιρικό κείμενο του Ζίσκιντ ο ήρωας ονειρεύεται ένα καλύτερο αύριο για τον εαυτό του, εξομολογείται έναν κρυφό του έρωτα, ελπίζοντας σε ανταπόκριση, αποκαλύπτει τη σχέση του με το κοντραμπάσο, αλλά και το αδιέξοδο στο οποίο τον έχει οδηγήσει η τέχνη της μουσικής. Το κοντραμπάσο είναι μια μεταφορά, χωρίς όμως να τραβάει την προσοχή πάνω της. Είναι μια μεταφορά συνυφασμένη με τη ζωή του κοντραμπασίστα, κυριαρχώντας μάλιστα σε σημαντικούς τομείς της. Ο μουσικός, αθεράπευτα ερωτευμένος με μια μέτζο σοπράνο που δεν του έχει ρίξει ποτέ ούτε μια ματιά, παίζει το ένα και μοναδικό όργανο που δεν μπορεί να τον φέρει κοντά της. Το κοντραμπάσο ανήκει στο βάθος της ορχήστρας, δεν είναι ποτέ στην πρώτη σειρά. Και υπάρχουν μόνο δύο έργα γραμμένα για κοντραμπάσο και σοπράνο... 

            «Το Κοντραμπάσο» είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας ενάντια στη μοναξιά και την κοινωνική απομόνωση, και ταυτόχρονα ένας ύμνος για τη μουσική και  τους ανθρώπους που αφιερώνονται σ' αυτό που αγαπούν. Το ατμοσφαιρικό κείμενο χρησιμοποιεί ως αφορμή το κοντραμπάσο για να μιλήσει για τον άνθρωπο, τη μοναξιά του και τη συνύπαρξη με τους άλλους. Είναι θαυμαστή η ισορροπία του ανάμεσα στο δραματικό και το κωμικό καθώς, εξερευνώντας τη σχέση του μουσικού με το όργανό του, φωτίζει παράλληλα το ρόλο του κοντραμπάσου και του μουσικού στην ορχήστρα και τη ζωή.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

Μετάφραση: Μαρία Αγγελίδου

Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος

Σκηνικά: Όλγα Ντέντα

Κοστούμια: Δομνίκη Βασιαγεώργη

Μουσική: Κώστας Ξενόπουλος

Παραγωγή: Παναγιώτα και ΚώσταςΞενόπουλος

Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Θανάσης Τσαλταμπάσης

Φωτογραφίες παράστασης: Γεωργία Σιέττου, Στέλιος Δανιήλ

Παίζει ο Βασίλης Ευταξόπουλος

Αντωνιάδειος Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ώρα 9.00μ.μ, είσοδος 7€

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΤΕΤΑΡΤΗ 30/3

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ στις 21.00

Θέατρο «Το τρένο στο Ρουφ»

Ερωμένες στον Καμβά

Της Σοφίας Καψούρου

Ένα ρέκβιεμ για την ερωμένη.

Η ερωμένη μας μιλά ζωγραφίζοντας με λουλάκι, ώχρα, χονδροκόκκινο, σιένα και πράσινο του σμαραγδιού,

το μαυσωλείο όπου θα ταφεί σε μια λαμπερή μοναξιά.

Πέπη Ρηγοπούλουγια τις «Ερωμένες στον Καμβά» 

Οι «Ερωμένες στον καμβά» της Σοφίας Καψούρου ασχολούνται αποκλειστικά με τον έρωτα εκτός των κοινωνικών κλισέ, την τέχνη του έρωτα αλλά και τον έρωτα της τέχνης

μέχρι τα κράσπεδα του θανάτου…

Μάνος Στεφανίδης για τις «Ερωμένες στον Καμβά»

«…Των ερωμένων φυγείν αδύνατον…»

Το πρώτο θεατρικό έργο της Σοφίας Καψούρου «Ερωμένες στον Καμβά» σκηνοθετεί ο Παναγιώτης Παναγόπουλος στο Τρένο στο Ρουφ. Το θεατρικό βαγόνι του Τρένου μεταμορφώθηκε για πρώτη φορά σε εργαστήριο ζωγραφικής και οι «Ερωμένες στον Καμβά» ζωντάνεψαν  στο φυσικό τους περιβάλλον. Ακολουθεί η Αντωνιάδειος Στέγη της Βέροιας …

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ

Οι «Ερωμένες στον Καμβά» είναι ένας ύμνος στον έρωτα και τη γυναίκα. Στον παράνομο έρωτα που ποτέ δε νομιμοποιείται με τα δεσμά του γάμου. Στον παθιασμένο έρωτα που αρχικά ζωογονεί και τελικά θανατώνει. Ο άντρας δημιουργός. Η γυναίκα ερωμένη, η γυναίκα μούσα, η γυναίκα μοντέλο, η γυναίκα πηγή τέχνης και ηδονής. Οι ερωμένες είναι πολλές. Είναι δεκάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια. Άλλες ανώνυμες, άλλες επώνυμες. Άλλες κρυφές, άλλες γνωστές. Από όλες αυτές τις ερωμένες θα αναδυθούν δύο, η ερωμένη και μούσα του αναγεννησιακού ζωγράφου Ραφαήλ, Φορναρίνα και η ερωμένη και μοντέλο του «καταραμένου» ζωγράφου Αμεντέο Μοντιλιάνι, Ζαν Εμπιτέρν. Οι ιστορίες τους είναι η Ιστορία της Τέχνης. Πρέπει να ξύσεις τον καμβά, για να βρεις την αλήθεια. Πρέπει να ξύσεις τις πληγές, για να βρεις τη γυναίκα.

Τη Φορναρίνα ερμηνεύει η Ασπασία Κοκόση, ενώ τη Ζαν Εμπιτέρν η Σοφία Καψούρου. Επί σκηνής συμμετέχουν εικαστικά και διαδραστικά νέοι εικαστικοί καλλιτέχνες συνθέτοντας ένα workinprogressθεάτρου και ζωγραφικής.

Κείμενο: Σοφία Καψούρου

Σκηνοθεσία: ΠαναγιώτηςΠαναγόπουλος

Επιμέλεια κοστουμιών: Δέσποινα Βιλλιώτη, Άρτεμις Κατσαμπάνη

Εικαστική δημιουργία / Εικαστικός χώρος / Εικαστική διάδραση:

Δέσποινα Βιλλιώτη, Ελισσάβετ Παπαδημητρίου, Μαρίνα Τσιρώνη, Εμμέλεια Φιλιπποπούλου (συνεργάτες και σπουδαστές τουΕργαστηρίου Σχεδίου – Ζωγραφικής για την εισαγωγή στις Ανώτατες Σχολές Καλών ΤεχνώνΓρηγόρη Κολιζέρα), Άννα Τζώρτζη

Μακιγιάζ φωτογραφίας δελτίου τύπου/αφίσας:Ήρα Μαγαλιού

Φωτογραφίες:Ελευθερία Ευθυμιάτου

Βοηθοί σκηνοθέτη: Χριστίνα Μανουσάκη, Μιχάλης Μουλακάκης

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Σοφία Καψούρου (Μελαχρινή Ερωμένη, Ζαν Εμπιτέρν)

                                                    Ασπασία Κοκόση (Ξανθιά Ερωμένη, Φορναρίνα)

Εκτέλεση παραγωγής: MangolaProductions

Το έργο«Ερωμένες στον Καμβά» κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσειςSESTINA.

Αντωνιάδειος Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ώρα 9.00μ.μ, είσοδος 7€

ΠΕΜΠΤΗ  31/3

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ στις 21.00

 Ομάδα Θέατρο ΔΕΝ

Η Φαλακρή Τραγουδίστρια

του Ευγένιου Ιονέσκο

Η ουσία του θεάτρου, λέει ο E. Ionesco, είναι η διόγκωση. Για να ξεπεράσουμε την άχρωμη εκείνη περιοχή που δεν είναι ούτε ζωή ούτε θέατρο, πρέπει να υπερβάλλουμε. Να σπρώχνουμε τα πρόσωπα, τις ιστορίες, ακόμα και τα ντεκόρ, πέρα από τα όρια του αληθινού ή του αληθοφανούς, για να φτάσουμε σε κάτι που είναι πιο αληθινό από την ίδια τη ζωή: στη μεγεθυμένη και θεατρική εικόνα της, που εισχωρεί βαθιά κάτω από την επιφάνεια της πραγματικότητας. Στα παραπάνω στοιχεία βασίστηκε και  η δική μας "ανάγνωση" του κειμένου.

Η «Φαλακρή Τραγουδίστρια» ανέβηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι το 1950 και από τότε παίζεται κάθε χρόνο χωρίς διακοπή. Θεωρείται ένα έργο σταθμός στο ευρωπαϊκό θέατρο, το οποίο καθιέρωσε το «θέατρο του παραλόγου».

Ο Ε. Ionesco συγκαταλέγεται στις κορυφαίες μορφές του σύγχρονου θεάτρου μαζί με τον S. Beckett και τον H. Pinter.

Η  «Φαλακρή Τραγουδίστρια»  αποτελεί μια πλούσια σε συμβολισμούς κωμωδία, μια περιγραφή της καθημερινότητας της μικροαστικής κοινωνίας μας, όπου οι πληροφορίες και η ακατάσχετη φλυαρία έχουν καταβάλει τη σκέψη.

Όλα μοιάζουν κανονικά, αλλά δεν ειναι...

Γι' αυτό η «φαλακρή τραγουδίστρια χτενίζεται πάντα με τον ίδιο τρόπο».

Συντελεστές

Σκηνοθεσία- Φωτισμοί: 
Βασίλης Βασιλάκης

Παίζουν:

Λάζαρος Θεοδωρακόπουλος, Βίκυ Ίτσιου, Γιάννης Κοντός, Σιδέρης Νανούδης, Κλέα Σαμαντά, Μαρίτα Τσαλκιτζόγλου.

Μουσική: Δήμος Βρύζας

Σκηνικά:Γιώργος Μπάμπος Λαμπρόπουλος- Βασίλης Βασιλάκης

Κουστούμια:Στέλλα Γκρεκιώτη

Αντωνιάδειος Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, ώρα 9.00μ.μ, είσοδος 7€

Επιπλέον

Γενική είσοδος εβδομάδας θεάτρου: 15ευρώ

(Ισχύει για τις τρεις παραστάσεις της Στέγης )

Προπώληση εισιτηρίων:

Γραφεία Κ.Ε.Π.Α. - Χώρος Τεχνών • Τηλ.: 2331078100

Βιβλιοπωλείο «Επίκαιρο» Τηλ.: 23310/24612

Καφέ Μπρίκι 2331020201

Η εβδομάδα θεάτρου διοργανώνεται από την Κ.Ε.Π.Α. Δήμου Βέροιας